Yaseminler

YASEMİNLER

Yaseminler dolunayda doğar…
Itır ıtır çiçeklenip her bir zerrede…
Aşka meftun gönülleri, aşkla dirilir.
Gecenin şafağında adanmışlık belirir.

Yaban masallarda uyuyan yüreklere,
şina bir besteyi terennüm eder.
Kök verir derilen gonca güller.
Dolunayda gizlenir ak yaseminler.

Suskunluk kilitlenir satır aralarına
Bir maziyi dillenir berrak halleri.
Silinip gitse bile hafızalardan
Yeniden canlanıverir bir zamanlardan…

Hiç olmaya vurgun, yanık sadırları
Tek tek açar küskün, kör aynaları.
Hangi lisanın kelâmı, yeşeren dillerinden?
Nedir bu açan, dolunayda, yaseminlerden?

Gündüzleri, güneşe saklı gölge gibi.
Bağırlarında çözerler tuttukları elleri.
Bir gergefte binler nakış işlemek…
Örümcek misâli, bezenen ilmek ilmek…

Her bir nefeste yitip giden ömürler
Bin cefayı tenlerine düğümler.
Avuç açıp dayanır göğün kapılarına
Geceye sökülür yaseminler dolunayda.

Ömür! Çile kıskacında zamansız ölüm.
Istırapsızlık, yüreğe en ağır zulüm.
Göğe bağrını açmış ak yaseminler
Gönüllere ıstırabın tohumlarını eker.

Zeynep Kar Temur