Ahde Vefa

AHDE VEFA

Dinle bak! Ne söylüyor kubbenden çınlayan ses?
“Haydi Eyüp’te diril, boğaza ılıkça es!”
Beyhûde çığlıkları, atılan nâraları
Kıpkızıl kılıcınla tam orta yerinden kes!

Masal diye okuma, bu mazi senin gölgen
Ne gözyaşları, emekler döküldü ah bir bilsen!
Şimdi vefa borcunu uzanıp döşeğine
Ödemek mi niyetin, yatıp kaldığın yerden.

İki satır, bir nokta… Sen de karnını doyur.
Vefalı olmak buysa, haydi sofraya buyur.
Nerede bir lokma aş, nerede hırka, kuşak?
Ayağında tuttu mu incecikten bir nasır?

Ne hikmet bekliyorsun vak vak bestelerinden?
Nice ağıtlar düşer yükselen gök kubbenden.
Nereye kaçarsan kaç, gün ağardı, çoktandır;
Peşinden iz sürüyor, sana sitemli gölgen.

Erliğin sırrı sanma pazuda, bilektedir
Yükselen duvarların gücü temelindedir.
Göğe bağrını açmış asırlık çınara sor;
Yeşeren dallarının kökleri nerededir?

Sümeyyeler, Bilaller ne iz bıraktı sende?
Şeref onlara yardı, senin ne var elinde?
Nasıl bir nisyan içre, dalmış da uyuyorsun?
Rüyana da mı girmez, ak sakallı o dede?

Verilen sözler hani? Nerede Kâlû… Bela…?
Yok mudur Rabbine de duyduğun az bir vefa?
Bir damlacık ıstırap düşmemişken gecene
Gördüğün rüyaları sakın ha, hayra yorma!

Gaflet, vefasızlığın doğurduğu musibet.
Bu yolun sadakati; samimiyet ve gayret.
Sana ne diye mü’min diyorlar; bir hatırla!
Doğrult mey’us başını, haydi az biraz sabret!

Zeynep Kar Temur